Odunpazarı, Eskişehir

Aslında sizi fotoğraflarla başbaşa bırakıp çekilecektim aradan...Ancak hem dün fotoğraflarını çektiğim Odunpazarı'nı gezdikten, hem de Adem'in Trenleri'ni ve daha sonra TRT-2'de yakalayıp izlediğim '92 yapımı ve ünlü mizah yazarı Muzaffer İzgü'nün hayatının anlatıldığı "Zıkkımın Kökü" 'nü izledikten sonra birkaç satır da olsa yazasım geldi. Eskişehir'în bu mahallesinde çocuklar aynı Muzo gibi, aynı Adem gibi kocaman gülümserler. Önünüze atlar, gözlerini gözlerinize dikerek: "Fotoğrafımızı çeker misin abla?" derler. Kadrajınıza alır, deklanşörünüze basar ve güzelliklerini ışıkla hapsedersiniz. O çocukların karşısında bambaşka bir boyuttan geliyor gibisinizdir, siz bilgisayarsız yaşayamazken onlar hala gazoz kapağı biriktirirler. Ayrılırken yanlarından, söz vermenizi isterler: "Fotoğrafımızı unutma abla, getir olur mu?" Hep söz verirdim ben önceleri. Hiç tutamadığım sözler verdim durdum yıllarca. Bu sefer "zaman bulursam..." dedim. Bahanem hazırdı, ben kocamandım, işim gücüm vardı, meşguldüm. "Getirirsem nereye bırakayım fotoğrafınızı?" diye sordum, bir dükkanın kapısındaki adamı gösterdiler: "A. amcaya bırak abla. A.amca, bu abla bizim fotoğrafımızı getirecek, sana bırakacak!" dediler. Gözlerimi kaçırdım adamdan. A. amca alışıktı, bu sözlere karnı toktu, o kadar söz verip de yerine getirmeyen vardı ki, "Hıı, getirir..." dedi isteksizce, umutsuzca. "Söz veremem" dedim, hiç tutamadım çünkü bu zamana kadar. "Zamanın olursa abla!" dediler, gazoz kapakları şıkırdadı, herkes kendi yoluna devam etti...

Posted in: Fotoğraf