Ben Leonard Cohen'i Yazar Sanırdım...

Bütün küstahlığım üzerimde,evin arka odasına doğru kararlı adımlarla ilerliyorum. Bir zamanlar bana ait olan odadan melankolik müzikler yükseliyor. “Günaydın” diyorum küstah burnumu dikerek, “Ülker hani ben sana Yoshimoto’nun Mutfak’ını vermiştim ya, sen karşılığında ne vereceksin bana? Odanı karıştırmaya geldim, hahahahayyt!” şeklinde bir kötü kahkahası patlatıp şöyle bir dolanıyorum. Ülker çaktırmıyor ama gözlerinde “Bir kere de karşılıksız bir şeyini alayım be kardeşim” bakışını ben okuyorum, evet hiç kaçmaz. Bu konu hakkında tek laf etmeden yatağın üzerinde duran yeni olduğu belli bir dergiye doğru yöneliyorum: “Sen yenisin galiba, bebek!” diyerek elime alıyorum, Mart 2007, Sayı:1 diyor kapağında, “Eee, Ülker”, diyorum, “Yeni keşifler var galiba!” ”Evet, ilk sayısıymış derginin, Merve buldu, daha ben bile okumadım.” “Ukalalaşma Ülker, sen bana daha ben okumadan alamazsın mı demek istiyorsun? Sana gönderdiğim MP3’ler, Cd’ler, kitaplar ve şekerler gözüne dizine dursun!” diye gayet kaliteli bir duygu sömürüsünden sonra Başka adındaki bu yeni yayının sayfalarını karıştırmaya başlıyorum.(şekeri mahsustan ekledim ki etkileyici olsun.) İlk sayısında Brecht dosyaları olması dahi yeterince ilgimi cezbedecek bir durum. Ancak Başka’ yı diğer sanat yayınlarından daha başka kılan ana fikir daha ilk sayısından kendini belli etmiş: “Sanat yalnızca egemenlerin dışavurumu değildir, herkes sanat yapabilir!” Dergiyi incelediğim kadarıyla yazılarda bu temayı öncelikli olarak kullanmaya çalışıyorlar. İlgimi cezbeden konular arasında “Bir Delinin Kürtçe Güncesi” adlı tiyatro oyunun tanıtımı, zamanında TRT-2 ‘de izlediğimde dengelerimi sarsan ve beni Emile Zola ile tanıştıran “Germinal” filmi ile ilgili bir eleştiri, Charlie Chaplin, Marx ve Zeki Demirkubuz Filmlerine ilginç yorumların getirildiği iki makale bulunuyor. Eh bir sanat dergisinden bu kulunuz ne bekler daha?(yalan, daha çoğunu hep ister. Başka dergisi ilk sayısından “bana abone ol, beni hep elinin altında bulundur, beni orada burada bırak, başkları da okusun, beni paylaş/çoğalt” diye haykırıyor adeta. Böyle bir istek kesinlikle kırılamaz.

“Ülkercim, peki bu çalan nedir?”diye sordum dergiyi kenara bırakıp, “NEM diye bir grup, tam bize göre, insanın hayatını kaydıracak sözler, ona sahne olacak melodiler…” (tam olarak böyle demedi, ben daha şairane olsun diye çevirdim.) “Hmmm, myspace linklerini reca edeyim lütfen…” “CD’sini al istersen? “ “Yok, yüzsüz değilim o kadar. Aradan biraz zaman geçsin, 2 saat sonra alırım. :)” dedim. “Sağol be!” diye katiyen onaylayamayacağım ukala bir cevap verdi. Başka denen zaralı neşriyatı alıp kendi odama kapandım, NEM’in myspace sayfasını açtım, şarkı adlarını okudum: Kırılana Dek Büküldüm, Nükleer Kış ve Yarım Kalan Hayaller Yasındayız. Evet, arızalı/ Cohen etkisi altında oldukları apaçık belli bir grup daha keşfetmenin gönül rahatlığı ile koltuğuma gömülebilirim, Replikas’ın canlı performasında uzun gitar sololarıyla yıprattığı bünyeme melankoli aşılayabilir, güneşli bir pre-bahar gününde kaderime lanet edebilirim: “Dışarıda hayat var! Ama benim evden çıkasım yok.” Ama mozaik pasta yapacakmışız pudingden, o yüzden mecburen çıkmamız gerekiyor. “Ülker şeker de alırız, di mi?” diye sordum, Cevap: “Kesinlikle!” Hayatımda oldukları için mutluluktan uçtuğum insanlardan birisin Ülker, bilmeni istedim. (İki dakika önce el koyduğun Original Blues CD’min karşılığını almak için bilare uğrarım.)

Yazının başlığıyla içeriğinin uyuşmadığının farkındayım. NEM'in şarkılarının sözleri Cohen'i çağrıştırdığı için (gene o üstün(!) çağrışımlarım) lisedeyken ilk önce Cohen'in kitaplarıyla tanıştığıma, daha sonra müzisyen/ozan olduğunu keşfettiğime vurgu yapmak istedim. Bu son açıklamayı yapmasaydım elbette sizler başlıkla alakasız bir yazı okuduğunuzu sanacaktınız. Hala da öyle sanabilirsiniz, yazı yazarının elinden çıktığı anda okuyucunun malıdır.

Posted in: kültür-sanat