Bazılarının "gerçek acıdır" kelamından sonuna kadar kaçıyorum.
Bazılarının "gerçek acıdır" kelamından sonuna kadar kaçıyorum.
Bazılarının "gerçek acıdır" kelamından sonuna kadar kaçıyorum.
Bütün bunlar bir yana, Semiramis Pekkan'ın "Bana Yalan Söylediler" şarkısını duymak ne iyi geldi bana... Sinemadan çıktığımda kulaklığı takıp Handan Kara dinledim ve sırılsıklam bir halde bulabildiğim ilk taksiye kendimi attım. Sıkışık trafikte taksi şoförü Bülent Ersoy'un makam şoförü olduğunu, arkadaşına yardım olsun diye taksiyi bugünlük kullandığını, lodos fırtınası ve yağmurdan dolayı sahil yolunun deniz suyuyla dolduğunu, Karaköy iskelesinin de yıkıldığını, ama hiç merak etmememi, beni ünlü bir restaurantın da bulunduğu ara caddeden şıp diye evime götüreceğini ve yüzümün pek sevimli olduğunu söyledi. Bir gün önce de bindiğim takside şoför mandalina ikram etmiş, almadım diye bozuk atmıştı. Bense geçirdiğim lanet günün ve sersemletici rüzgarın etkisiyle turuncu battaniyemden başka birşey düşünemeyecek haldeydim. İflah olmaz/olmayacak bir Linus Van Pelt vakasıyım sanırım.
Bütün bunlar bir yana, Semiramis Pekkan'ın "Bana Yalan Söylediler" şarkısını duymak ne iyi geldi bana... Sinemadan çıktığımda kulaklığı takıp Handan Kara dinledim ve sırılsıklam bir halde bulabildiğim ilk taksiye kendimi attım. Sıkışık trafikte taksi şoförü Bülent Ersoy'un makam şoförü olduğunu, arkadaşına yardım olsun diye taksiyi bugünlük kullandığını, lodos fırtınası ve yağmurdan dolayı sahil yolunun deniz suyuyla dolduğunu, Karaköy iskelesinin de yıkıldığını, ama hiç merak etmememi, beni ünlü bir restaurantın da bulunduğu ara caddeden şıp diye evime götüreceğini ve yüzümün pek sevimli olduğunu söyledi. Bir gün önce de bindiğim takside şoför mandalina ikram etmiş, almadım diye bozuk atmıştı. Bense geçirdiğim lanet günün ve sersemletici rüzgarın etkisiyle turuncu battaniyemden başka birşey düşünemeyecek haldeydim. İflah olmaz/olmayacak bir Linus Van Pelt vakasıyım sanırım.
Bütün bunlar bir yana, Semiramis Pekkan'ın "Bana Yalan Söylediler" şarkısını duymak ne iyi geldi bana... Sinemadan çıktığımda kulaklığı takıp Handan Kara dinledim ve sırılsıklam bir halde bulabildiğim ilk taksiye kendimi attım. Sıkışık trafikte taksi şoförü Bülent Ersoy'un makam şoförü olduğunu, arkadaşına yardım olsun diye taksiyi bugünlük kullandığını, lodos fırtınası ve yağmurdan dolayı sahil yolunun deniz suyuyla dolduğunu, Karaköy iskelesinin de yıkıldığını, ama hiç merak etmememi, beni ünlü bir restaurantın da bulunduğu ara caddeden şıp diye evime götüreceğini ve yüzümün pek sevimli olduğunu söyledi. Bir gün önce de bindiğim takside şoför mandalina ikram etmiş, almadım diye bozuk atmıştı. Bense geçirdiğim lanet günün ve sersemletici rüzgarın etkisiyle turuncu battaniyemden başka birşey düşünemeyecek haldeydim. İflah olmaz/olmayacak bir Linus Van Pelt vakasıyım sanırım.
On dakika sonra Beşiktaş vapurundayım. Denizin rengi fırtınalı günlere has harkulade bir yeşillikte. Az sonra karışacağım kalabalıktan uzak, dingin ama müziksiz bir haldeyim.
Öğleni, öğleden sonrayı vs. geçelim. Ama akşam... Akşam dolmuş sırasına doğru yürüyorum. The Marmara'nın önünde gitar çalıp şarkı söyleyen biri duruyor. Çaldığı şarkı tanıdık: Gary Jules'ün Mad World'ü. Şarkıyı ince bir tondan söylüyor. Fırtına devam ediyor.
Dolmuş sırasında 20 dakika bekleyip trafiğe karışıyorum. Sol yanımda burnunu çeke çeke ağlayan bir kadın, sağ yanımda ders çalışmaktan yakınan bir öğrenci, önümde ise telefonda arkadaşı ile konuşan bir kız var. Radyoda Kral FM, Arabesk klasikleri çalıyor. Bilindik bir şarkının introsu giriyor. Sözleri başlayana kadar ne olduğunu hatırlayamıyorum. Nilüfer'in sesi arabesk tonunda "Ne olur söyleyin sevenler bana/Ayrılmak kanun mu ask kitabinda/ El ele tutusup gülmeden daha/ Terk etmek kanun mu ask kitabinda..." şarkıya girdiğinde kavrıyorum Aşk Kitabı olduğunu.
Kız yol boyunca telefonla konuşuyor. 9 dakikası 1 kontör olduğundan rahat. Sol tarafımdaki kadın etraftaki bu uğultu ve neşeden rahatsız, arada fısıldayarak küfür edip ağlıyor. Üzgün olduğunuzda dünyanın topu "laylaylom" gibi gelir ve kaderinize lanet edersiniz ya, işte öyle. Sağ yanımdaki öğrenci telefonla konuşan kızın kıkırdamalarından rahatsız olup içini çekiyor.
Eve gelip Youtube'u açıyor ve "Kadınlarla Arabesk Gecesi" yapıyorum. Sırasıyla;
Sevme Dediler Sevdim-Selma İstanbullu
Kendim Ettim, Kendim Buldum-Neşe Karaböcek
İsyan-Handan Kara (Youtube'da yok, kendi arşivimden)
On dakika sonra Beşiktaş vapurundayım. Denizin rengi fırtınalı günlere has harkulade bir yeşillikte. Az sonra karışacağım kalabalıktan uzak, dingin ama müziksiz bir haldeyim.
Öğleni, öğleden sonrayı vs. geçelim. Ama akşam... Akşam dolmuş sırasına doğru yürüyorum. The Marmara'nın önünde gitar çalıp şarkı söyleyen biri duruyor. Çaldığı şarkı tanıdık: Gary Jules'ün Mad World'ü. Şarkıyı ince bir tondan söylüyor. Fırtına devam ediyor.
Dolmuş sırasında 20 dakika bekleyip trafiğe karışıyorum. Sol yanımda burnunu çeke çeke ağlayan bir kadın, sağ yanımda ders çalışmaktan yakınan bir öğrenci, önümde ise telefonda arkadaşı ile konuşan bir kız var. Radyoda Kral FM, Arabesk klasikleri çalıyor. Bilindik bir şarkının introsu giriyor. Sözleri başlayana kadar ne olduğunu hatırlayamıyorum. Nilüfer'in sesi arabesk tonunda "Ne olur söyleyin sevenler bana/Ayrılmak kanun mu ask kitabinda/ El ele tutusup gülmeden daha/ Terk etmek kanun mu ask kitabinda..." şarkıya girdiğinde kavrıyorum Aşk Kitabı olduğunu.
Kız yol boyunca telefonla konuşuyor. 9 dakikası 1 kontör olduğundan rahat. Sol tarafımdaki kadın etraftaki bu uğultu ve neşeden rahatsız, arada fısıldayarak küfür edip ağlıyor. Üzgün olduğunuzda dünyanın topu "laylaylom" gibi gelir ve kaderinize lanet edersiniz ya, işte öyle. Sağ yanımdaki öğrenci telefonla konuşan kızın kıkırdamalarından rahatsız olup içini çekiyor.
Eve gelip Youtube'u açıyor ve "Kadınlarla Arabesk Gecesi" yapıyorum. Sırasıyla;
Sevme Dediler Sevdim-Selma İstanbullu
Kendim Ettim, Kendim Buldum-Neşe Karaböcek
İsyan-Handan Kara (Youtube'da yok, kendi arşivimden)
On dakika sonra Beşiktaş vapurundayım. Denizin rengi fırtınalı günlere has harkulade bir yeşillikte. Az sonra karışacağım kalabalıktan uzak, dingin ama müziksiz bir haldeyim.
Öğleni, öğleden sonrayı vs. geçelim. Ama akşam... Akşam dolmuş sırasına doğru yürüyorum. The Marmara'nın önünde gitar çalıp şarkı söyleyen biri duruyor. Çaldığı şarkı tanıdık: Gary Jules'ün Mad World'ü. Şarkıyı ince bir tondan söylüyor. Fırtına devam ediyor.
Dolmuş sırasında 20 dakika bekleyip trafiğe karışıyorum. Sol yanımda burnunu çeke çeke ağlayan bir kadın, sağ yanımda ders çalışmaktan yakınan bir öğrenci, önümde ise telefonda arkadaşı ile konuşan bir kız var. Radyoda Kral FM, Arabesk klasikleri çalıyor. Bilindik bir şarkının introsu giriyor. Sözleri başlayana kadar ne olduğunu hatırlayamıyorum. Nilüfer'in sesi arabesk tonunda "Ne olur söyleyin sevenler bana/Ayrılmak kanun mu ask kitabinda/ El ele tutusup gülmeden daha/ Terk etmek kanun mu ask kitabinda..." şarkıya girdiğinde kavrıyorum Aşk Kitabı olduğunu.
Kız yol boyunca telefonla konuşuyor. 9 dakikası 1 kontör olduğundan rahat. Sol tarafımdaki kadın etraftaki bu uğultu ve neşeden rahatsız, arada fısıldayarak küfür edip ağlıyor. Üzgün olduğunuzda dünyanın topu "laylaylom" gibi gelir ve kaderinize lanet edersiniz ya, işte öyle. Sağ yanımdaki öğrenci telefonla konuşan kızın kıkırdamalarından rahatsız olup içini çekiyor.
Eve gelip Youtube'u açıyor ve "Kadınlarla Arabesk Gecesi" yapıyorum. Sırasıyla;
Sevme Dediler Sevdim-Selma İstanbullu
Kendim Ettim, Kendim Buldum-Neşe Karaböcek
İsyan-Handan Kara (Youtube'da yok, kendi arşivimden)
Kelebek olmadan kelebeklerin hayatlarının uzunluğu ya da kısalığı hakkında ahkam kesmek, onlar adına üzülmek ya da varlıklarına imgesel anlamlar yüklemek: tam insanoğlundan beklenecek bir davranış biçimi.
Kelebek olmadan kelebeklerin hayatlarının uzunluğu ya da kısalığı hakkında ahkam kesmek, onlar adına üzülmek ya da varlıklarına imgesel anlamlar yüklemek: tam insanoğlundan beklenecek bir davranış biçimi.
Kelebek olmadan kelebeklerin hayatlarının uzunluğu ya da kısalığı hakkında ahkam kesmek, onlar adına üzülmek ya da varlıklarına imgesel anlamlar yüklemek: tam insanoğlundan beklenecek bir davranış biçimi.
Deniz otobüsünde ya da metrodayım. Sağım solum az sonra üretim bandından kutulara dolacak ambalajlar gibi yürüyen merdivenlere akacak, ama şu anda uyuklayan, gazete okuyan, birbirini süzen kimselerle dolu. Bazıları sanki yarım saat sonra günün 9 saatini geçirmek üzere bir dört duvarın arasına tıkılıp saatlerce bir ekrana bakmayacakmış gibi PDA ve Blackberry'lerden gözünü ayırmıyor.
Public Image Ltd, Public Image'i söylüyor. BlackberryAdam ve PDAKadınlar ha ha ha ha! diye kendimi eğlendiriyorum.
What the fuck am I doing here?
Deniz otobüsünde ya da metrodayım. Sağım solum az sonra üretim bandından kutulara dolacak ambalajlar gibi yürüyen merdivenlere akacak, ama şu anda uyuklayan, gazete okuyan, birbirini süzen kimselerle dolu. Bazıları sanki yarım saat sonra günün 9 saatini geçirmek üzere bir dört duvarın arasına tıkılıp saatlerce bir ekrana bakmayacakmış gibi PDA ve Blackberry'lerden gözünü ayırmıyor.
Public Image Ltd, Public Image'i söylüyor. BlackberryAdam ve PDAKadınlar ha ha ha ha! diye kendimi eğlendiriyorum.
What the fuck am I doing here?
Deniz otobüsünde ya da metrodayım. Sağım solum az sonra üretim bandından kutulara dolacak ambalajlar gibi yürüyen merdivenlere akacak, ama şu anda uyuklayan, gazete okuyan, birbirini süzen kimselerle dolu. Bazıları sanki yarım saat sonra günün 9 saatini geçirmek üzere bir dört duvarın arasına tıkılıp saatlerce bir ekrana bakmayacakmış gibi PDA ve Blackberry'lerden gözünü ayırmıyor.
Public Image Ltd, Public Image'i söylüyor. BlackberryAdam ve PDAKadınlar ha ha ha ha! diye kendimi eğlendiriyorum.
What the fuck am I doing here?
Konu ile ilgili:
Sansürden değil, osuruktan teyyare yaptım, uykularına karışsın
Konu ile ilgili:
Sansürden değil, osuruktan teyyare yaptım, uykularına karışsın
Konu ile ilgili:
Sansürden değil, osuruktan teyyare yaptım, uykularına karışsın
Tabi tam bu kavuşmanın heyecanına kapılmış gidiyorken müzikçaların şarjının bitmesi yakışıksız bir durum, insan elinden oyuncağı alınmış gibi oluyor.
Yukarıda söz ettiğim Handan Kara toplamasını bu linkten indirebilirsiniz. 13. şarkıya geldiğinizde de beni hatırlarsınız.
Tabi tam bu kavuşmanın heyecanına kapılmış gidiyorken müzikçaların şarjının bitmesi yakışıksız bir durum, insan elinden oyuncağı alınmış gibi oluyor.
Yukarıda söz ettiğim Handan Kara toplamasını bu linkten indirebilirsiniz. 13. şarkıya geldiğinizde de beni hatırlarsınız.
Tabi tam bu kavuşmanın heyecanına kapılmış gidiyorken müzikçaların şarjının bitmesi yakışıksız bir durum, insan elinden oyuncağı alınmış gibi oluyor.
Yukarıda söz ettiğim Handan Kara toplamasını bu linkten indirebilirsiniz. 13. şarkıya geldiğinizde de beni hatırlarsınız.
Bugün ayrıca bu yazımdan dolayı hedef gösterilmiş durumdayım. Bu durum, bu blogun tarihinde bir ilk olduğu gibi, yakında 25 yılını tamamlayarak 26'ya girecek olan ömrümde ilk kez karşılaştığım bir durum-komedisi. Eğer sadece o sayfayı değil, ana sayfayı da okumaya teşrif ederse bu arkadaşlar, bir yay burcu kızı tarafından reddedilen ahmağın yine bir yay burcu kızı olduğunu, aslında bir yay burcu tarafından terkedilen bir ahmak diye birşey olmadığını, yazının zaten bir yay burcu kızı tarafından yazıldığını ve yazarın tamamen kendi huzursuzlukları, dengesizlikleri, çelişkileri, akılsızlıkları, sakarlıkları, serseriliği, bunaklığı, yalnızlığı, iyimserliği ve kendine özgülüğü ile gırgır geçmeyi amaçladığını anlayabilirler. Ayrıca yazıyı yazan bu yay kızının bu mesaja gülmekten kırıldığını, çünkü aklına az önce kıçını yaya yaya izlediği Mummy: The Dragon Emperor filminde binlerce yıl sonra uyanan zombi askerler gibi "yay, yay, yay, yay! yürüyün burçdaşlar!" diye bağırarak üzerine yürüyen Sagittarius Amazonları'nı gözünün önüne getirdiğini görebilirler. Mazur görsünler, çünkü bu yay kızının hayalgücü geniştir.
Şimdi biraz Kim Ki Duk filmi seyretme zamanı. Bugün fazla güldüm, biraz içimi kanırtmam, günü dramatik, trajik, biraz sarkastik ve çokça fantastik noktalamam lazım. Fazla ironi beni tuhaflaştırıyor.
Bugün ayrıca bu yazımdan dolayı hedef gösterilmiş durumdayım. Bu durum, bu blogun tarihinde bir ilk olduğu gibi, yakında 25 yılını tamamlayarak 26'ya girecek olan ömrümde ilk kez karşılaştığım bir durum-komedisi. Eğer sadece o sayfayı değil, ana sayfayı da okumaya teşrif ederse bu arkadaşlar, bir yay burcu kızı tarafından reddedilen ahmağın yine bir yay burcu kızı olduğunu, aslında bir yay burcu tarafından terkedilen bir ahmak diye birşey olmadığını, yazının zaten bir yay burcu kızı tarafından yazıldığını ve yazarın tamamen kendi huzursuzlukları, dengesizlikleri, çelişkileri, akılsızlıkları, sakarlıkları, serseriliği, bunaklığı, yalnızlığı, iyimserliği ve kendine özgülüğü ile gırgır geçmeyi amaçladığını anlayabilirler. Ayrıca yazıyı yazan bu yay kızının bu mesaja gülmekten kırıldığını, çünkü aklına az önce kıçını yaya yaya izlediği Mummy: The Dragon Emperor filminde binlerce yıl sonra uyanan zombi askerler gibi "yay, yay, yay, yay! yürüyün burçdaşlar!" diye bağırarak üzerine yürüyen Sagittarius Amazonları'nı gözünün önüne getirdiğini görebilirler. Mazur görsünler, çünkü bu yay kızının hayalgücü geniştir.
Şimdi biraz Kim Ki Duk filmi seyretme zamanı. Bugün fazla güldüm, biraz içimi kanırtmam, günü dramatik, trajik, biraz sarkastik ve çokça fantastik noktalamam lazım. Fazla ironi beni tuhaflaştırıyor.
Bugün ayrıca bu yazımdan dolayı hedef gösterilmiş durumdayım. Bu durum, bu blogun tarihinde bir ilk olduğu gibi, yakında 25 yılını tamamlayarak 26'ya girecek olan ömrümde ilk kez karşılaştığım bir durum-komedisi. Eğer sadece o sayfayı değil, ana sayfayı da okumaya teşrif ederse bu arkadaşlar, bir yay burcu kızı tarafından reddedilen ahmağın yine bir yay burcu kızı olduğunu, aslında bir yay burcu tarafından terkedilen bir ahmak diye birşey olmadığını, yazının zaten bir yay burcu kızı tarafından yazıldığını ve yazarın tamamen kendi huzursuzlukları, dengesizlikleri, çelişkileri, akılsızlıkları, sakarlıkları, serseriliği, bunaklığı, yalnızlığı, iyimserliği ve kendine özgülüğü ile gırgır geçmeyi amaçladığını anlayabilirler. Ayrıca yazıyı yazan bu yay kızının bu mesaja gülmekten kırıldığını, çünkü aklına az önce kıçını yaya yaya izlediği Mummy: The Dragon Emperor filminde binlerce yıl sonra uyanan zombi askerler gibi "yay, yay, yay, yay! yürüyün burçdaşlar!" diye bağırarak üzerine yürüyen Sagittarius Amazonları'nı gözünün önüne getirdiğini görebilirler. Mazur görsünler, çünkü bu yay kızının hayalgücü geniştir.
Şimdi biraz Kim Ki Duk filmi seyretme zamanı. Bugün fazla güldüm, biraz içimi kanırtmam, günü dramatik, trajik, biraz sarkastik ve çokça fantastik noktalamam lazım. Fazla ironi beni tuhaflaştırıyor.
İsviçre’de düzenlenen "Culturescapes-Türkei" festivali kapsamında gösterilecek olan film, Kültür ve Turizm Bakanlığı’ndan üst düzey bir bürokratın “filmi gösterimden kaldırmazsanız, 400 bin euro’yu rüyanızda görürsünüz!” tehdidi ile festival programından çıkartılmış. Sebep ise, filmde Türk bir genç kadının Kuzey Irak’lı bir Kürt adama aşık olması. Gözden kaçan bu uygunsuz(!) aşk öyküsü Bakanlık bürokratlarının sonradan aklını başına getirmiş ve “ya film, ya para” diye son derece ucuz ve gülünç bir sansüre imza atmışlar. Festival yönetimi de "boynumuz kıldan ince, parayı veren düdüğü çalar!" diyerek istemeye istemeye uymuş.
Öyle bir dünya ki yaratmaya çalıştıkları, TV kanallarından gazetelere kadar aslında varolmayan bir ülkede yaşadığımıza inandırmaya çalışıyorlar hepimizi. O ülkede yoksul insanların mücadelesi gözlerden uzak tutuluyor. Küçük kadınlara tecavüzcüleri ile mutlu yuvalar kuruluyor. Patlayan bombalar, uçan kelleler, hapiste işkence görenler için "birkaç münferit olay olmuş olabilir, huzurunuzu bozmayın." deniliyor. Penceremizin dışındaki sesleri duymamamız, duysak da kulak asmamamız söyleniyor. Karşımıza geçip sevgi, barış, kardeşlik ve birlik mesajları veriyorlar. İstedikleri kişilere aşık olmamızı, okumamızı istediklerini okumamızı, izlememizi istediklerini izlememizi yoksa çarkımıza okuyacaklarını her fırsatta hissettiriyorlar. “Animal Farm” da Napolyon’un küçük domuz askeri olmak istemeyenler ise bilgiye arka kapılardan, gizli tünellerden ulaştıkça ya da bütün bu haksızlıklara biraz olsun sesini yükseltme olanağı buldukça saçma sapan bir mutluluğa kapılıyor. (adına umut deniyor bunun, sivil başkaldırı, inisiyatif ya da idealizm.) Ama herkes biliyor, isteseler öyle karanlıklar içerisinde bırakırlar ki hepimizi, elimiz kolumuzu öyle bağlarlar ve çok zıvıtırsak öyle bir başımızı ezerler ki…
Kimsenin içi rahat değil. Bugün bir sinema filmi veya bir internet sansürü , o da yoksa haber kısıtlaması, yarın...
Yarın?
İsviçre’de düzenlenen "Culturescapes-Türkei" festivali kapsamında gösterilecek olan film, Kültür ve Turizm Bakanlığı’ndan üst düzey bir bürokratın “filmi gösterimden kaldırmazsanız, 400 bin euro’yu rüyanızda görürsünüz!” tehdidi ile festival programından çıkartılmış. Sebep ise, filmde Türk bir genç kadının Kuzey Irak’lı bir Kürt adama aşık olması. Gözden kaçan bu uygunsuz(!) aşk öyküsü Bakanlık bürokratlarının sonradan aklını başına getirmiş ve “ya film, ya para” diye son derece ucuz ve gülünç bir sansüre imza atmışlar. Festival yönetimi de "boynumuz kıldan ince, parayı veren düdüğü çalar!" diyerek istemeye istemeye uymuş.
Öyle bir dünya ki yaratmaya çalıştıkları, TV kanallarından gazetelere kadar aslında varolmayan bir ülkede yaşadığımıza inandırmaya çalışıyorlar hepimizi. O ülkede yoksul insanların mücadelesi gözlerden uzak tutuluyor. Küçük kadınlara tecavüzcüleri ile mutlu yuvalar kuruluyor. Patlayan bombalar, uçan kelleler, hapiste işkence görenler için "birkaç münferit olay olmuş olabilir, huzurunuzu bozmayın." deniliyor. Penceremizin dışındaki sesleri duymamamız, duysak da kulak asmamamız söyleniyor. Karşımıza geçip sevgi, barış, kardeşlik ve birlik mesajları veriyorlar. İstedikleri kişilere aşık olmamızı, okumamızı istediklerini okumamızı, izlememizi istediklerini izlememizi yoksa çarkımıza okuyacaklarını her fırsatta hissettiriyorlar. “Animal Farm” da Napolyon’un küçük domuz askeri olmak istemeyenler ise bilgiye arka kapılardan, gizli tünellerden ulaştıkça ya da bütün bu haksızlıklara biraz olsun sesini yükseltme olanağı buldukça saçma sapan bir mutluluğa kapılıyor. (adına umut deniyor bunun, sivil başkaldırı, inisiyatif ya da idealizm.) Ama herkes biliyor, isteseler öyle karanlıklar içerisinde bırakırlar ki hepimizi, elimiz kolumuzu öyle bağlarlar ve çok zıvıtırsak öyle bir başımızı ezerler ki…
Kimsenin içi rahat değil. Bugün bir sinema filmi veya bir internet sansürü , o da yoksa haber kısıtlaması, yarın...
Yarın?
İsviçre’de düzenlenen "Culturescapes-Türkei" festivali kapsamında gösterilecek olan film, Kültür ve Turizm Bakanlığı’ndan üst düzey bir bürokratın “filmi gösterimden kaldırmazsanız, 400 bin euro’yu rüyanızda görürsünüz!” tehdidi ile festival programından çıkartılmış. Sebep ise, filmde Türk bir genç kadının Kuzey Irak’lı bir Kürt adama aşık olması. Gözden kaçan bu uygunsuz(!) aşk öyküsü Bakanlık bürokratlarının sonradan aklını başına getirmiş ve “ya film, ya para” diye son derece ucuz ve gülünç bir sansüre imza atmışlar. Festival yönetimi de "boynumuz kıldan ince, parayı veren düdüğü çalar!" diyerek istemeye istemeye uymuş.
Öyle bir dünya ki yaratmaya çalıştıkları, TV kanallarından gazetelere kadar aslında varolmayan bir ülkede yaşadığımıza inandırmaya çalışıyorlar hepimizi. O ülkede yoksul insanların mücadelesi gözlerden uzak tutuluyor. Küçük kadınlara tecavüzcüleri ile mutlu yuvalar kuruluyor. Patlayan bombalar, uçan kelleler, hapiste işkence görenler için "birkaç münferit olay olmuş olabilir, huzurunuzu bozmayın." deniliyor. Penceremizin dışındaki sesleri duymamamız, duysak da kulak asmamamız söyleniyor. Karşımıza geçip sevgi, barış, kardeşlik ve birlik mesajları veriyorlar. İstedikleri kişilere aşık olmamızı, okumamızı istediklerini okumamızı, izlememizi istediklerini izlememizi yoksa çarkımıza okuyacaklarını her fırsatta hissettiriyorlar. “Animal Farm” da Napolyon’un küçük domuz askeri olmak istemeyenler ise bilgiye arka kapılardan, gizli tünellerden ulaştıkça ya da bütün bu haksızlıklara biraz olsun sesini yükseltme olanağı buldukça saçma sapan bir mutluluğa kapılıyor. (adına umut deniyor bunun, sivil başkaldırı, inisiyatif ya da idealizm.) Ama herkes biliyor, isteseler öyle karanlıklar içerisinde bırakırlar ki hepimizi, elimiz kolumuzu öyle bağlarlar ve çok zıvıtırsak öyle bir başımızı ezerler ki…
Kimsenin içi rahat değil. Bugün bir sinema filmi veya bir internet sansürü , o da yoksa haber kısıtlaması, yarın...
Yarın?
Sign up to receive breaking news
Kayıtlar
Tüm Yorumlar
11:26
Ezgi
