Lale Oraloğlu'nun Vefatı

Kimi filmler vardır, izler, hayat denen yapbozunuzun en hayati parçalarından biri yaparsınız. Hayatınızın en önemli parçalarına hayat veren yüzler teker teker terk-i diyar ettikçe elinizde yıllar öncesinden siyah-beyaz görüntüler ve cızırtılı sesler kalır. O güzel insanların size bıraktığı miras her izleyişinizde gülüp ağladığınız bir sinema filmidir. Bilirsiniz ki pencerenizin önünden geçecek tramway sayısı günbegün azalmaktadır. Ama mevzu bahis sizin günlerinizin de sayılı olması değil, yitirmekte olduklarınızdır. Elimiz mahkum, hep arkada birileri kalır...

Dün Lale Oraloğlu vefat etti. Bu isim belki tek başına birşey ifade etmiyor çoğu insana, "Kırık Çanaklar" filmini izleyinceye kadar benim için de yalnızca sıradan bir isimdi elbette. Ancak "Kırık Çanaklar"ın Sabahat'ı öyle dokundu ki yüreğime bu vefat ile sanki en yakın dostlarımdan birini yitirdim. Aynı Sadri Alışık'ın vefatından sonra bana kalan en güzel anısının "Ah Güzel İstanbul" olması gibi...

"Biz Oraloğlu Tiyatrosu oyuncuları, öğrencileri olarak vefasızlığın alıp yürüdüğü, sabun köpüğü konularla gündemin sarhoş edildiği bir dönemde Lale Oraloğlu hocamıza manevi destek olmak amacıyla 20 Ocak 2007'de Kartal Umut Hastanesi'nde toplanıyoruz..." demiş öğrencileri. O klasik tabirle Vefa yalnızca İstanbul'da bir semt adı artık...Bu vefat bilmemkim nerde basıldı haberlerinin arasında birkaç cümleyle kaynayacak bir vefat, halbuki Türk Sineması bir öncüsünü yitirdi, bense... Benimse kulağımda Kırık Çanaklar'dan bir replik: "Allah canımı alsa da kurtulsam!" Ayten'in cadılıklarına, Hüseyin Dede'nin muzurluklarına dayanamayan Sabahat'in yakınması... İyi de bu ülke neden sanatçılarına gerçek hayatta da bu sözü söyletmekte bu denli ısrarcı?

Sinemacı olsam bakın ne yapardım? Kim izleyecek, nerden sponsor bulunacak, gişe hasılatı ne kadar olacak kaygılarından uzak "Unutulanlar" adına bir film çekerdim elime kameramı alıp... Sonra filmimin müziklerini öyle bir seçerdim ki aslında unutanların zaten hiçbir şeyden haberi olmayanlar olduğunu, hatırlayanların sayısı az da olsa yalnız bırakılmayacaklarını anlatırdı. Filmimin son jeneriği akarken Blake alırdı sözü: "You're not alone/Not alone/Not alone in this world..."

Posted in: sinema