Babel- Bostancı Çarşamba Pazarı- Müzik Kanallarındaki Kadın ViCeyler...

Henüz vizyonda olan filmlerle ilgili ahkam kesmekten kaçınsam da Babel için dozunda olmak şartı ile birkaç bilgi verebilirim. Alejandro González Iñárritu'nun üçlemesinin son filmi(diğer ikisi Amorres Perros ile 21 Grams) Yönetmen bir noktada kesişen farklı öyküler anlatmayı iyi başarıyor, Babil filminde de birbirinden farklı ülkelerde, apayrı dilleri konuşan 3 ailenin öyküsü kesiştiriliyor. Büyük olasılıkla "Doğu'nun Gizemi" gibi turistik sloganlarla Fas'a gitmeyi tercih eden önyargılı batılıların Amerikalı Turist vurulunca "Bu köyde kalamayız, buradakiler gelen turistlerin boğazını kesiyormuş" diyerek yaralı kadını orda bırakma pahasına çekip gitmeleri, kendilerinden apayrı bir dünyadan gelmiş ve yaşamlarını ancak bir otobüsün yüksek camlarından seyretmeyi tercih eden "beyazlar" dan biri vurulduğunda bütün köy halkının yardım etmek için seferber olması ve Faslı rehberin Richard Jones'un uzattığı parayı almayı reddetmesi gibi detaylar beni medeniyet ile modernlik arasındaki farkı bir kez daha düşünmeye sevketti. Fas'ta geçen öyküde 7-8 yaşlarındaki Yusuf'un eline aldığı av silahı ile oyun olsun diye sağa sola ateş ederken yarattığı kaos ve büyük oğlan Hasan'ın ilgiyi turisti vuran kardeşinden uzaklaştırmak için Yusuf'un kızkardeşini soyunurken gözetlediğini babalarına söylemesi ve babanın da kızkardeşlerine dayak atması gibi ayrıntılar biz doğu insanlarına epeyce tanıdık gelecektir. Filmin alt metninde buna benzer detaylar Meksika- Amerika sınırındaki diyaloglarda da vurgulanmış. San Diego'nun Amerika tarafından "Beyazlar" diye bahsetmesi ve içten içe kin duyması buna bir örnek. Amelia'nın (bütün bu üç öykünün nerede kesiştiğini açık etmemek adına karakterler hakkında daha detaylı bilgi vermekten kaçınıyorum) oğlunun düğününde San Diago'nun havaya sıktığı silah bir an korku yaşatıyor izleyiciye: Kaza kurşunu kime rastgelecek? ( işte doğulu olmaktan da kaynaklanan tanıdık duygulara bir örnek daha) Konunun Japonya ayağı ise sağır-dilsiz bir kızın öyküsü üzerinden iletişimsizliği vurguluyor: "Beni hiç dinlemiyorsun baba. Annem beni hep dinlerdi..."
Babel tekrar tekrar izlenebilecek ve arşive katılmayı hakeden bir film.



Bostancı Çarşamba Pazarı'ndan Satın Aldığım Çizmeler

Bizim Bostancı Çarşamba Pazarı epeyce ucuza satılan çanta, ayakkabı ve giyim eşyalarından ziyade Hummer cipleri ile pazardan alışveriş yapmaya gelen kadınlara dair anlatılan öyküleri ile meşhurdur. Ben Hummer'larına aldıkları soğan-patatesi yükleyen birilerini görmedim ama 2 liralık t-shirt için birbirini paralayan, itip kakan manikürlü ve yeni kremlenmiş eller görmüşlüğüm var. Kenardan köşeden bu kavgaları izlemek çok keyifli oluyor doğrusu. Geçtiğimiz kış Linda ile geçerken uğradığımız Bostancı Pazarı'nda dolanırken özel günlerde giyebileceğim bir papucumun olmadığı aklıma geldi ve ayakkabı satan tezgahın önünde bulduk kendimizi. Çeşitler öyle çok, öyle son moda ve muadillerine göre öyle ucuz ki elime tutuşturulan bir çift uzun konçlu kumaş çizmeyi denedim. Şaşıracaklar olabilir ama ayakkabı düşkünlüğüm ve onlarca çift ayakkabım vs.yoktur. (İnanmayacaksınız ama böyle düşünen tek kadın ben değilim, güzel tasarımlara meraklı olmak farklı, hayatı markaların üzerinden geçiştirmek çok farklı kavramlardır. Hayatı Cosmopolitan dergisinden ibaret sayanların dünyayı sardığını düşünen genellemeci beyefendilere duyurulur!) Alışverişten, hele de aldığım kıyafetleri denemekten nefret ederim: "42 beden mi bu, değiştirme yapıyor musunuz? Ha iyi, ben evde dener, olmazsa değiştirmeye getiririm." Mantığım budur. Neyse, çizmeyi denedim ve satın aldım ama bu çizmelerle yürümeyi öğreten biri olmadığı için pek afilli ve de çekici olmama rağmen 3 defa sırtüstü düşme tehlikesi geçirdim ve günün sonunda spor papuca alışık ayaklarım isyan bayrağını çektiler. Ama çizme denen malzemenin neden kadınlarca bu denli sevildiğini ve neden modasının hiç geçmediğini keşfettim: Çizme giydiğinizde yürüyüşünüz dahi değişiyor. Tabi yürümeyi biliyorsanız. Sırada benim de takmaya bayıldığım saç bantlarının ve saça bağlanan fularların kadınlar arasında neden bu kadar revaçta olduğunu çözmek var.

Müzik Kanallarındaki Kadın ViCeyler...

Bu sabah Ülker ile kahvaltıyı dışarıda ettik. Televizyonda güzide yerli klip kanallarımızdan biri açık ve sarı saçlarının uçları pembe boyalı kadın viceylerden birinin programı var. Şu cümleyi duyunca bu programları tiye alan komedi programlarının abartmadığına ve tam da varolanı karikatürize ettiğine karar verdik ve hemen akabinde kahkahayı patlattık: "Şimdi sırada Doğuş'un Dönek klibi var sevgili arkadaşlar, siz dönmeyin sakın ama olur muuğğ?" Zaten nedir o çalınanlar yahu? Arabesk'in de bir janrı olur yani. Bu memleketin bağrından Bergen ve Kamuran Akkor gibi yorumcular çıkmıştır, hiç mi feyz almazsınız? "Diyorlar ki sen delisin/ Hiç bu kadar sevilir mi? / Değmeyecek biri için gurur yere serilir mi? / Değersizdi benim aşkım, yalanlara kattın beni/ Dost üzülür, düşman güler/ Böyle derde gülünür mü?/ Bilseydim hiç sever miydim/ Aşkın sonu bilinir mi?" Canım Kamuran, vakur kadın... Bergen ve Kamuran da benim arabesk tarafım işte... Başka da bilmem.

Posted in: hatunsal vaziyetler, Hayat, sinema