Ay Çarpması

Pink Floyd'un Dark Side of The Moon albümünden Brain Damage adlı parça

Eskişehir’de 2007’ye günler kala geç saatte okuldan çıkmış, tramway durağına doğru yürüyorum. Elimde fotoğraf makinem, zifiri karanlık gökyüzündeki aya doğru çevirmişim objektifimi. Pink Floyd’un “Brain Damage” şarkısını dinliyorum bir yandan. Arkamdan birileri adımı çağırıyor, duymyuyorum. Omzuma dokunmalarıyla fark ediyorum yalnız olmadığımı, “Sen hep fotoğraf makinanla mı dolaşırsın?” diye soruyor okul arkadaşlarımdan biri. “Evet,” diyorum, “Bir fotoğraf karesinin insanın nerede karşısına çıkacağı belli olmaz…” O gecenin ertesi trene atlayıp evime, İstanbul’a gidiyorum, bu sefer Kings Of The Convenience çalıyor hayat soundtrack’imde: “Homesick, because I no longer know where home is…”

O gün fotoğraf makinem son karelerini çekiyor tren yolunda. Yılbaşından bir önceki gece eve giren bir hırsız alelade bir eşya gibi heybesine atıp gidecek çünkü. Çaldığının yıllardır hayalini kurduğum ve ilk dokunduğum andan itibaren vücudumun parçası olan bir eşya olduğunu bilemez, bilse de önemsemez elbette. Sonuç olarak “Bir başka bahara…” bırakıyorum hayallerimi yine ve hayat akıp gidiyor.

Bu gece, sıcaktan kavrulan nemli bir İstanbul gecesinde bu sayfada gördüğünüz karlı fotoğrafların öyküsü bu işte… Bu fotoğraflar giden, uzaklarda kaybolan bir dosttan kalan son hatıralar. Bu gece İstanbul’un bol yıldızlı gökyüzünde dolunay asılı. Bir ay çarpmış, Şeker Portakalı'nın Zezé'si ile bir tutuyor kendini: "...Şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum.Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı insanın yüreğini paralayan, sırrını kimseye anlatmadan birlikte ölmesi gereken şeydi.Kollarda, kafada en ufak güç bırakmayan yastıkta kafayı bir yandan öbürüne çevirme cesaretini bile yok eden şeydi."

En iyi dostlarımdan biri olan Ingmar Bergman'ı uğurlarken...

Gidenlerin ve yitirdiklerimin anısına...

Posted in: Fotoğraf, müzik, sinema