Bedenim(n)i Özgür Bırak!

Fotoğraf için değerli dostum Linda hanımefendiden naçizane minnetimi ve alçakgönüllü teşekkürlerimi kabul buyurmalarını istirham ederim haddim olmayarak mütemadiyen.

Kendimizi genel geçer değerlerle sınıflandırmaya öyle alıştık ki boyumuz ne olursa olsun 50’ nin üzerini “kilolu”, 90’dan büyük göğüs ölçüsünü iri, 60’dan kalın bel ölçüsünü “odun” kabul eder olduk. Kozmetik/temizlik firmalarından biri geçtiğimiz günlerde bir kampanya düzenliyordu: “Genel geçer güzellik kavramına karşı çıktığını” iddia eden bir sloganı vardı. Az ilgi gördü sanırım, bir süredir reklamları yayımlanmıyor. Bu tarz bir sosyal reklam kampanyası yürütmek iyi hoş da cildi güzelleştirdiğini iddia eden ürünler üreten bir firma ticari reklamlarında kampanyaya paralel olarak “çok güzel” kadınları değil de “ortalama ve kendi güzelliğinin farkında” kadınları çıkarsaydı daha inandırıcı olmaz mıydı? Hijyenik kadın pedi reklamlarında “kanıyorum ama yine de hayattan kopmuyorum” mesajı veriliyor. Kıs kıs gülüyoruz çok afedersiniz. Mesturasyon döneminde olmanın kadınların işlediği suçlarda hafifletici sebep olup olamayacağı tartışılıyor. Hangi mutluluktan, rahatlıktan bahsediyorsunuz kuzum? Cinnet uçurumlarında dolanılıyor. Bir deodorant reklamında kadının yere muz kabuğu fırlatması değil de ter kokusu mevzu bahis ediliyor iticilik sembolü olarak. Süslenip püslenip dışarı çıkmış eli yüzü düzgün ve iç güveysinden hallice eğitimli olduğu anlaşılan kadına sormazlar mı "Yediğin muzun kabuğunu sokağa atacak kadar eblek misin?" diye? Konu “reklamda kadın” olunca söylenecek daha pek çok şey var elbette. Ama benim konum “beden”.

“Anglosakson” güzellik değerleri üzerimize üzerimize gelirken herkes fiziğini ince tutmaya, saçını birine benzetmeye, yüzünü pürüzsüzleştirmeye çalışıyor. Hiç kimse değil, önce biz bedenimize hoyrat davranıyoruz şekle/şemale gireceğiz diye. İlk önce biz kendi bedenimizin faşisti oluyoruz. Kullandığımız kredi kartları bile fileksibıl fileksibıl kişiselleşiyor ama iş dış görünüme gelince fıstıklık mertebesini aşamıyoruz ne hikmetse.

The Gossip’in solisti Beth Ditto ile yapılmış bir röportaj var Roll dergisinin mayıs sayısında. Beth lezzo/feministo/şişko bir kadın. Küçüklüğünden beri kendisini bir kalıba sokmak isteyenlere karşı sahneye mayoyla çıkan, frapan sahne kostümleri giyen ve beden ırkçılığına karşı çıkan bir anarşist. Fiziği yakışıklı/beyaz/indie erkek solist ve etrafındaki taşşşş gibi grupieler kalıbından oldukça uzak. Youtube’un kadrolu lafazan mafyası grubun videolarının altına Beth’in vücut yapısına olanca küfürlerini kusmuş da kusmuş. Bu da otuzbir çekmenin ayrı bir yolu olsa gerek. Beth de bunlara inat "ben kilolu değil, düpedüz şişkoyum" diyor alenen.

Arcade Fire’ın Neon Bible albümünde bir şarkı var “My Body Is A Cage” diye. “Biz yalnızca bize verileni aldık…” diyor şarkı, “bedenim sevdiğimle dans etmemi engelleyen bir kafes ve anahtarı da aklımın ellerinde” diye devam ediyor, sonunda belli ki aklına sesleniyor: “ruhumu ve bedenimi özgür bırak!” İnsanı tuhaf hallere sokan bir şarkı. Birine fiziksel kaygılardan arınmış olarak soyunmak ancak aklını özgür bırakanların, bedenine takık olmayanların yapabileceği bir şey. Zor.

Not: Siteye “dul kadın nasıl yatağa atılır” anahtar sözcükleriyle gelen dostum, aradığını bulamadığın için üzgünüm. Dul kadın nasıl yatağa atılır bilmiyorum ama dul kadını nasılsa kapısı açılmış(!), kolay lokma olarak gören şuursuz zihniyetten söz edebilirim ama o da sana yaramaz. CTRL+W kombinasyonu senin gibiler için geçerli seçenek.

Posted in: Hayat, müzik