İstanbul Ağrısı

Dün İstanbul’da evinin kapısını açık bulup firar eden bir kedi gezip dolaşıp evine geri döndü. (Bu kedi ne yazık ki Beter değildi.)

Dün gece İstanbul’da derme çatma bir barakada yaşamaya çalışan bir evsiz öldürüldü.

Ben çok uzun zamandır Nikon’umu elime almadım.

Dün Ezgi’nin çektiği İstanbul karelerine uzun uzun baktım. Arşivden bulup çıkardım bütün Beatles şarkılarımı, döktüm ortaya. Aklımı George Harrison’un harkulade bestesi “While My Guitar Gently Weeps” çeldi. Tekrar tekrar çalsın diye “repeat track” i işaretledim. Sonra Ezgi, Atilla İlhan’ın “İstanbul Ağrısı” şiirini hatırlattı bana.

Öldürülen evsizin düşüncesi, kaybolan kedimin bilinmezliği, bütün kavgalarım, küskünlüklerim, kinlerim, kötü huylu kıskançlıklarım, ne halt edeceğimi bilemezliklerim birer “İstanbul Ağrısı” olup boğazımda düğümlendiler.

Henüz gidecek gibi de görünmüyorlar.

“…ulan yine sen kazandın İstanbul/ sen kazandın ben yenildim/ kulaklarımdan kan fışkırıncaya kadar yine emrindeyim/ ölsem yalnız kalsam/ cüzdanım kaybolsa/ parasız kalsam tenhalarda kalsam çarpılsam/ hiç bir gün hiçbir postacı kapımı çalmasa/ yanılmıyorsam/ sen eğer yine İstanbul'san/ senin ıslıklarınsa kulaklarıma saplanan bu ıslıklar/ gözbebeklerimde gezegenler gibi dönen yalnızlığımdan/ bir tekmede kapılarını kırıp çıktım demektir/ ulan bunu sen de bilirsin İstanbul/ kaç kere yazdım kimbilir/ kaç kere kirpiklerimiz kasaturalara dönmüş diken diken/ 1949 eylül'ünde birader mırc ve ben/ sokaklarında mohikanlar gibi ateş yaktık/ sana taptık ulan unuttun mu/ sana taptık...”

Fiyuuuuuuuuuuuuuuuv! Odamın orta yerine havan topu mermisi düştü. Bir süre parçalarımı toplarım. “Öldürmeyen dert sürüm sürüm süründürür.” ne de olsa…

Fotoğraf bana, en derin teşekkürlerim Ezgi’ye, şarkı Beatles’a, şiir Atilla İlhan'a aittir.

Posted in: Fotoğraf, hatunsal vaziyetler