Sağ Ayağımı Geri Ver Kahpe İstanbul...

Dün akşam, yorgun argın eve dönmek için çabalarken, ayak bileğimi burkmuş olduğumdan dolayı evde zorunlu istirahat halindeyim. Uzun bir aradan sonra ilk defa sağ ayağım başımla aynı seviyede konuşlanmış bir şekilde oturuyorum. (ayağımı burkmayalı uzun zaman olmuştu demek istiyorum.) Sanılanın aksine –nasılsın Linda? :))- o anda yanımdan geçmekte olan bir yakışıklıya ağzı açık ayran budalası gibi bakmaktayken burkmadım bileğimi, bütün suç İstanbul’un eğri büğrü ve göçük yaya kaldırımlarında ve ışıklandırılmamış yollarındadır.

Şimdi Jorge Luis Borges, Red Kit, Seda Sayan ve ben hoşbeş ediyoruz evde. Çocukluğumda izleyip hala unutamadığım ve Küçük Emrah'ın başrolünde Oscar'lık bir performans sergilediği "Ayrılamam" filmine Youtube'da rastgeldim. Bu filmin üzerimdeki travmatik etkilerinin aradan geçen onca yıla rağmen hala geçmediğine kanaat getirdim. Video'nun altındaki yorumlarda biri "ulan dallamalar burda gerzek gerzek gülüyonuz bunun aynısnı sizin başınıza gelse yine gülecek misiniz?" yazmış ya, hakikaten ya başımıza gelseydi böyle güler miydik? Bir Nuri Alço para isterken Küçük Emrah gibi bakıyor, hey yarabbim, sen koru...

İşbu yazının isyankar başlığı filmi yıllar sonra yeniden izlemenin verdiği tuhaf duygularla yazıldı.

Posted in: hatunsal vaziyetler, Hayat