Ben İstanbullu Bir ...

Biz İstanbullu iki çay bardağıyız. Bir vapur penceresinin kenarında konuşlanır, dışarıyı izleriz. Bir güvenlik görevlisi, elinde copuyla boz renkli bir sokak köpeğini kovalar. Küçük bir kız, başını annesinin omuzuna yaslar ve kayıtsız bir uykuya dalar. Bir yaşlı adam, hayat pahalılığından şikayet ederek elindeki gazeteyi fırlatıp atar. Vapur, Burgazada İskelesinden usul usul ayrılarak sisli bir İstanbul gecesine karışır.

Ben İstanbullu bir rakı bardağıyım. Bazen keyifli, bazen hüzünlü, bazen de taşkın masaların baş rolündeyim. O gün şansa bakın ki iki güzel kadının masasına kurulmuşum. Kadınlardan biri, yan masada musikinin dibine vuran insanlara kulak kabartıyor. Bir keman, Fosforlu Cevriye'nin ilk notalarını döktürüyor. İnce sesli bir kadın şarkıya giriyor: "Karakolda ayna var, ayna var / Kız kolunda damga var damga var / Aç koynunu ben geldim Cevriye'm / Bende kara sevda var..." Masasına kurulduğum kadın; "Gözünü sevdiğimin İstanbul'u..." diye mırıldanıyor, beni önce masaya hafifçe vuruyor, dudaklarına götürüyor ve rakıdan bir yudum alıyor... "Daha da güzelleştik" diye düşünüyor, deniz börülcesinin sosunu az bularak "şunu da hakkıyla yapan yer de ne az..." diye söyleniyor.

Ben İstanbullu bir duvarım. Keyfim yerinde. Üzerimde yazanı gören kahkahayı basıyor. Bugün de bir kadın geçti karşıma, başladı gülmeye. Kahkahası bana çarptı, sekti, karşı apartmanın duvarında yankılandı ve nihayet gökyüzüne karıştı. Meğer O hep öyle gülermiş. Hiçbir zaman sesini kontrol edebilen kadınlardan olamamış. Kahkahası çın çın çınlayan kadınları severmiş, çünkü güzel kahkaha atan bir kadın bu dünyadaki en nefis şeylerden biriymiş.

Duydum ki o kahkahası çınlayan kadın, İstanbullu bir kadınmış ve her sevdiği şehri kendi memleketi bellermiş. O nedenledir ki, bir gün Eskişehirli, bir gün Ayvalıklı, bir gün de Burgazadalı oluverirmiş.

Bugün memleketi Burgazada'ymış.

Posted in: Fotoğraf, Hayat