Çok uzun zaman beklemem gerekmedi. A Kind Of Magic, ikinci Babylon performansını 2 Ocak Cumartesi günü sergileyecek. İlk paragrafta sözünü ettiğim aramayı yapan kişi başta olmak üzere Queen hayranlarına itinayla duyrulur.
Çok uzun zaman beklemem gerekmedi. A Kind Of Magic, ikinci Babylon performansını 2 Ocak Cumartesi günü sergileyecek. İlk paragrafta sözünü ettiğim aramayı yapan kişi başta olmak üzere Queen hayranlarına itinayla duyrulur.
Çok uzun zaman beklemem gerekmedi. A Kind Of Magic, ikinci Babylon performansını 2 Ocak Cumartesi günü sergileyecek. İlk paragrafta sözünü ettiğim aramayı yapan kişi başta olmak üzere Queen hayranlarına itinayla duyrulur.
Çok uzun zaman beklemem gerekmedi. A Kind Of Magic, ikinci Babylon performansını 2 Ocak Cumartesi günü sergileyecek. İlk paragrafta sözünü ettiğim aramayı yapan kişi başta olmak üzere Queen hayranlarına itinayla duyrulur.
Bir süre yalnızca bana gönderilen etkinlik haberlerini paylaşmakla yetineceğim. Yeni yılınızı Kansas'dan Dust In The Wind ve Ozon'un 5x2 – Cinq Fois Deux filminin soundtrackinden bir Paolo Conte şarkısı ile kutluyorum.
Daha güzel anları ve anıları paylaşabilmek dileklerimle...
Bir süre yalnızca bana gönderilen etkinlik haberlerini paylaşmakla yetineceğim. Yeni yılınızı Kansas'dan Dust In The Wind ve Ozon'un 5x2 – Cinq Fois Deux filminin soundtrackinden bir Paolo Conte şarkısı ile kutluyorum.
Daha güzel anları ve anıları paylaşabilmek dileklerimle...
Bir süre yalnızca bana gönderilen etkinlik haberlerini paylaşmakla yetineceğim. Yeni yılınızı Kansas'dan Dust In The Wind ve Ozon'un 5x2 – Cinq Fois Deux filminin soundtrackinden bir Paolo Conte şarkısı ile kutluyorum.
Daha güzel anları ve anıları paylaşabilmek dileklerimle...
Emine Özcan'ın ilgili yazısının devamını bu linkten okuyabilirsiniz.
Emine Özcan'ın ilgili yazısının devamını bu linkten okuyabilirsiniz.
Emine Özcan'ın ilgili yazısının devamını bu linkten okuyabilirsiniz.
Bazılarının "gerçek acıdır" kelamından sonuna kadar kaçıyorum.
Bazılarının "gerçek acıdır" kelamından sonuna kadar kaçıyorum.
Bazılarının "gerçek acıdır" kelamından sonuna kadar kaçıyorum.
Bütün bunlar bir yana, Semiramis Pekkan'ın "Bana Yalan Söylediler" şarkısını duymak ne iyi geldi bana... Sinemadan çıktığımda kulaklığı takıp Handan Kara dinledim ve sırılsıklam bir halde bulabildiğim ilk taksiye kendimi attım. Sıkışık trafikte taksi şoförü Bülent Ersoy'un makam şoförü olduğunu, arkadaşına yardım olsun diye taksiyi bugünlük kullandığını, lodos fırtınası ve yağmurdan dolayı sahil yolunun deniz suyuyla dolduğunu, Karaköy iskelesinin de yıkıldığını, ama hiç merak etmememi, beni ünlü bir restaurantın da bulunduğu ara caddeden şıp diye evime götüreceğini ve yüzümün pek sevimli olduğunu söyledi. Bir gün önce de bindiğim takside şoför mandalina ikram etmiş, almadım diye bozuk atmıştı. Bense geçirdiğim lanet günün ve sersemletici rüzgarın etkisiyle turuncu battaniyemden başka birşey düşünemeyecek haldeydim. İflah olmaz/olmayacak bir Linus Van Pelt vakasıyım sanırım.
Bütün bunlar bir yana, Semiramis Pekkan'ın "Bana Yalan Söylediler" şarkısını duymak ne iyi geldi bana... Sinemadan çıktığımda kulaklığı takıp Handan Kara dinledim ve sırılsıklam bir halde bulabildiğim ilk taksiye kendimi attım. Sıkışık trafikte taksi şoförü Bülent Ersoy'un makam şoförü olduğunu, arkadaşına yardım olsun diye taksiyi bugünlük kullandığını, lodos fırtınası ve yağmurdan dolayı sahil yolunun deniz suyuyla dolduğunu, Karaköy iskelesinin de yıkıldığını, ama hiç merak etmememi, beni ünlü bir restaurantın da bulunduğu ara caddeden şıp diye evime götüreceğini ve yüzümün pek sevimli olduğunu söyledi. Bir gün önce de bindiğim takside şoför mandalina ikram etmiş, almadım diye bozuk atmıştı. Bense geçirdiğim lanet günün ve sersemletici rüzgarın etkisiyle turuncu battaniyemden başka birşey düşünemeyecek haldeydim. İflah olmaz/olmayacak bir Linus Van Pelt vakasıyım sanırım.
Bütün bunlar bir yana, Semiramis Pekkan'ın "Bana Yalan Söylediler" şarkısını duymak ne iyi geldi bana... Sinemadan çıktığımda kulaklığı takıp Handan Kara dinledim ve sırılsıklam bir halde bulabildiğim ilk taksiye kendimi attım. Sıkışık trafikte taksi şoförü Bülent Ersoy'un makam şoförü olduğunu, arkadaşına yardım olsun diye taksiyi bugünlük kullandığını, lodos fırtınası ve yağmurdan dolayı sahil yolunun deniz suyuyla dolduğunu, Karaköy iskelesinin de yıkıldığını, ama hiç merak etmememi, beni ünlü bir restaurantın da bulunduğu ara caddeden şıp diye evime götüreceğini ve yüzümün pek sevimli olduğunu söyledi. Bir gün önce de bindiğim takside şoför mandalina ikram etmiş, almadım diye bozuk atmıştı. Bense geçirdiğim lanet günün ve sersemletici rüzgarın etkisiyle turuncu battaniyemden başka birşey düşünemeyecek haldeydim. İflah olmaz/olmayacak bir Linus Van Pelt vakasıyım sanırım.
On dakika sonra Beşiktaş vapurundayım. Denizin rengi fırtınalı günlere has harkulade bir yeşillikte. Az sonra karışacağım kalabalıktan uzak, dingin ama müziksiz bir haldeyim.
Öğleni, öğleden sonrayı vs. geçelim. Ama akşam... Akşam dolmuş sırasına doğru yürüyorum. The Marmara'nın önünde gitar çalıp şarkı söyleyen biri duruyor. Çaldığı şarkı tanıdık: Gary Jules'ün Mad World'ü. Şarkıyı ince bir tondan söylüyor. Fırtına devam ediyor.
Dolmuş sırasında 20 dakika bekleyip trafiğe karışıyorum. Sol yanımda burnunu çeke çeke ağlayan bir kadın, sağ yanımda ders çalışmaktan yakınan bir öğrenci, önümde ise telefonda arkadaşı ile konuşan bir kız var. Radyoda Kral FM, Arabesk klasikleri çalıyor. Bilindik bir şarkının introsu giriyor. Sözleri başlayana kadar ne olduğunu hatırlayamıyorum. Nilüfer'in sesi arabesk tonunda "Ne olur söyleyin sevenler bana/Ayrılmak kanun mu ask kitabinda/ El ele tutusup gülmeden daha/ Terk etmek kanun mu ask kitabinda..." şarkıya girdiğinde kavrıyorum Aşk Kitabı olduğunu.
Kız yol boyunca telefonla konuşuyor. 9 dakikası 1 kontör olduğundan rahat. Sol tarafımdaki kadın etraftaki bu uğultu ve neşeden rahatsız, arada fısıldayarak küfür edip ağlıyor. Üzgün olduğunuzda dünyanın topu "laylaylom" gibi gelir ve kaderinize lanet edersiniz ya, işte öyle. Sağ yanımdaki öğrenci telefonla konuşan kızın kıkırdamalarından rahatsız olup içini çekiyor.
Eve gelip Youtube'u açıyor ve "Kadınlarla Arabesk Gecesi" yapıyorum. Sırasıyla;
Sevme Dediler Sevdim-Selma İstanbullu
Kendim Ettim, Kendim Buldum-Neşe Karaböcek
İsyan-Handan Kara (Youtube'da yok, kendi arşivimden)
On dakika sonra Beşiktaş vapurundayım. Denizin rengi fırtınalı günlere has harkulade bir yeşillikte. Az sonra karışacağım kalabalıktan uzak, dingin ama müziksiz bir haldeyim.
Öğleni, öğleden sonrayı vs. geçelim. Ama akşam... Akşam dolmuş sırasına doğru yürüyorum. The Marmara'nın önünde gitar çalıp şarkı söyleyen biri duruyor. Çaldığı şarkı tanıdık: Gary Jules'ün Mad World'ü. Şarkıyı ince bir tondan söylüyor. Fırtına devam ediyor.
Dolmuş sırasında 20 dakika bekleyip trafiğe karışıyorum. Sol yanımda burnunu çeke çeke ağlayan bir kadın, sağ yanımda ders çalışmaktan yakınan bir öğrenci, önümde ise telefonda arkadaşı ile konuşan bir kız var. Radyoda Kral FM, Arabesk klasikleri çalıyor. Bilindik bir şarkının introsu giriyor. Sözleri başlayana kadar ne olduğunu hatırlayamıyorum. Nilüfer'in sesi arabesk tonunda "Ne olur söyleyin sevenler bana/Ayrılmak kanun mu ask kitabinda/ El ele tutusup gülmeden daha/ Terk etmek kanun mu ask kitabinda..." şarkıya girdiğinde kavrıyorum Aşk Kitabı olduğunu.
Kız yol boyunca telefonla konuşuyor. 9 dakikası 1 kontör olduğundan rahat. Sol tarafımdaki kadın etraftaki bu uğultu ve neşeden rahatsız, arada fısıldayarak küfür edip ağlıyor. Üzgün olduğunuzda dünyanın topu "laylaylom" gibi gelir ve kaderinize lanet edersiniz ya, işte öyle. Sağ yanımdaki öğrenci telefonla konuşan kızın kıkırdamalarından rahatsız olup içini çekiyor.
Eve gelip Youtube'u açıyor ve "Kadınlarla Arabesk Gecesi" yapıyorum. Sırasıyla;
Sevme Dediler Sevdim-Selma İstanbullu
Kendim Ettim, Kendim Buldum-Neşe Karaböcek
İsyan-Handan Kara (Youtube'da yok, kendi arşivimden)
On dakika sonra Beşiktaş vapurundayım. Denizin rengi fırtınalı günlere has harkulade bir yeşillikte. Az sonra karışacağım kalabalıktan uzak, dingin ama müziksiz bir haldeyim.
Öğleni, öğleden sonrayı vs. geçelim. Ama akşam... Akşam dolmuş sırasına doğru yürüyorum. The Marmara'nın önünde gitar çalıp şarkı söyleyen biri duruyor. Çaldığı şarkı tanıdık: Gary Jules'ün Mad World'ü. Şarkıyı ince bir tondan söylüyor. Fırtına devam ediyor.
Dolmuş sırasında 20 dakika bekleyip trafiğe karışıyorum. Sol yanımda burnunu çeke çeke ağlayan bir kadın, sağ yanımda ders çalışmaktan yakınan bir öğrenci, önümde ise telefonda arkadaşı ile konuşan bir kız var. Radyoda Kral FM, Arabesk klasikleri çalıyor. Bilindik bir şarkının introsu giriyor. Sözleri başlayana kadar ne olduğunu hatırlayamıyorum. Nilüfer'in sesi arabesk tonunda "Ne olur söyleyin sevenler bana/Ayrılmak kanun mu ask kitabinda/ El ele tutusup gülmeden daha/ Terk etmek kanun mu ask kitabinda..." şarkıya girdiğinde kavrıyorum Aşk Kitabı olduğunu.
Kız yol boyunca telefonla konuşuyor. 9 dakikası 1 kontör olduğundan rahat. Sol tarafımdaki kadın etraftaki bu uğultu ve neşeden rahatsız, arada fısıldayarak küfür edip ağlıyor. Üzgün olduğunuzda dünyanın topu "laylaylom" gibi gelir ve kaderinize lanet edersiniz ya, işte öyle. Sağ yanımdaki öğrenci telefonla konuşan kızın kıkırdamalarından rahatsız olup içini çekiyor.
Eve gelip Youtube'u açıyor ve "Kadınlarla Arabesk Gecesi" yapıyorum. Sırasıyla;
Sevme Dediler Sevdim-Selma İstanbullu
Kendim Ettim, Kendim Buldum-Neşe Karaböcek
İsyan-Handan Kara (Youtube'da yok, kendi arşivimden)
Kelebek olmadan kelebeklerin hayatlarının uzunluğu ya da kısalığı hakkında ahkam kesmek, onlar adına üzülmek ya da varlıklarına imgesel anlamlar yüklemek: tam insanoğlundan beklenecek bir davranış biçimi.
Kelebek olmadan kelebeklerin hayatlarının uzunluğu ya da kısalığı hakkında ahkam kesmek, onlar adına üzülmek ya da varlıklarına imgesel anlamlar yüklemek: tam insanoğlundan beklenecek bir davranış biçimi.
Kelebek olmadan kelebeklerin hayatlarının uzunluğu ya da kısalığı hakkında ahkam kesmek, onlar adına üzülmek ya da varlıklarına imgesel anlamlar yüklemek: tam insanoğlundan beklenecek bir davranış biçimi.
Deniz otobüsünde ya da metrodayım. Sağım solum az sonra üretim bandından kutulara dolacak ambalajlar gibi yürüyen merdivenlere akacak, ama şu anda uyuklayan, gazete okuyan, birbirini süzen kimselerle dolu. Bazıları sanki yarım saat sonra günün 9 saatini geçirmek üzere bir dört duvarın arasına tıkılıp saatlerce bir ekrana bakmayacakmış gibi PDA ve Blackberry'lerden gözünü ayırmıyor.
Public Image Ltd, Public Image'i söylüyor. BlackberryAdam ve PDAKadınlar ha ha ha ha! diye kendimi eğlendiriyorum.
What the fuck am I doing here?
Deniz otobüsünde ya da metrodayım. Sağım solum az sonra üretim bandından kutulara dolacak ambalajlar gibi yürüyen merdivenlere akacak, ama şu anda uyuklayan, gazete okuyan, birbirini süzen kimselerle dolu. Bazıları sanki yarım saat sonra günün 9 saatini geçirmek üzere bir dört duvarın arasına tıkılıp saatlerce bir ekrana bakmayacakmış gibi PDA ve Blackberry'lerden gözünü ayırmıyor.
Public Image Ltd, Public Image'i söylüyor. BlackberryAdam ve PDAKadınlar ha ha ha ha! diye kendimi eğlendiriyorum.
What the fuck am I doing here?
Deniz otobüsünde ya da metrodayım. Sağım solum az sonra üretim bandından kutulara dolacak ambalajlar gibi yürüyen merdivenlere akacak, ama şu anda uyuklayan, gazete okuyan, birbirini süzen kimselerle dolu. Bazıları sanki yarım saat sonra günün 9 saatini geçirmek üzere bir dört duvarın arasına tıkılıp saatlerce bir ekrana bakmayacakmış gibi PDA ve Blackberry'lerden gözünü ayırmıyor.
Public Image Ltd, Public Image'i söylüyor. BlackberryAdam ve PDAKadınlar ha ha ha ha! diye kendimi eğlendiriyorum.
What the fuck am I doing here?
Konu ile ilgili:
Sansürden değil, osuruktan teyyare yaptım, uykularına karışsın
Konu ile ilgili:
Sansürden değil, osuruktan teyyare yaptım, uykularına karışsın
Konu ile ilgili:
Sansürden değil, osuruktan teyyare yaptım, uykularına karışsın
Tabi tam bu kavuşmanın heyecanına kapılmış gidiyorken müzikçaların şarjının bitmesi yakışıksız bir durum, insan elinden oyuncağı alınmış gibi oluyor.
Yukarıda söz ettiğim Handan Kara toplamasını bu linkten indirebilirsiniz. 13. şarkıya geldiğinizde de beni hatırlarsınız.
Tabi tam bu kavuşmanın heyecanına kapılmış gidiyorken müzikçaların şarjının bitmesi yakışıksız bir durum, insan elinden oyuncağı alınmış gibi oluyor.
Yukarıda söz ettiğim Handan Kara toplamasını bu linkten indirebilirsiniz. 13. şarkıya geldiğinizde de beni hatırlarsınız.
Tabi tam bu kavuşmanın heyecanına kapılmış gidiyorken müzikçaların şarjının bitmesi yakışıksız bir durum, insan elinden oyuncağı alınmış gibi oluyor.
Yukarıda söz ettiğim Handan Kara toplamasını bu linkten indirebilirsiniz. 13. şarkıya geldiğinizde de beni hatırlarsınız.
Bugün ayrıca bu yazımdan dolayı hedef gösterilmiş durumdayım. Bu durum, bu blogun tarihinde bir ilk olduğu gibi, yakında 25 yılını tamamlayarak 26'ya girecek olan ömrümde ilk kez karşılaştığım bir durum-komedisi. Eğer sadece o sayfayı değil, ana sayfayı da okumaya teşrif ederse bu arkadaşlar, bir yay burcu kızı tarafından reddedilen ahmağın yine bir yay burcu kızı olduğunu, aslında bir yay burcu tarafından terkedilen bir ahmak diye birşey olmadığını, yazının zaten bir yay burcu kızı tarafından yazıldığını ve yazarın tamamen kendi huzursuzlukları, dengesizlikleri, çelişkileri, akılsızlıkları, sakarlıkları, serseriliği, bunaklığı, yalnızlığı, iyimserliği ve kendine özgülüğü ile gırgır geçmeyi amaçladığını anlayabilirler. Ayrıca yazıyı yazan bu yay kızının bu mesaja gülmekten kırıldığını, çünkü aklına az önce kıçını yaya yaya izlediği Mummy: The Dragon Emperor filminde binlerce yıl sonra uyanan zombi askerler gibi "yay, yay, yay, yay! yürüyün burçdaşlar!" diye bağırarak üzerine yürüyen Sagittarius Amazonları'nı gözünün önüne getirdiğini görebilirler. Mazur görsünler, çünkü bu yay kızının hayalgücü geniştir.
Şimdi biraz Kim Ki Duk filmi seyretme zamanı. Bugün fazla güldüm, biraz içimi kanırtmam, günü dramatik, trajik, biraz sarkastik ve çokça fantastik noktalamam lazım. Fazla ironi beni tuhaflaştırıyor.
Bugün ayrıca bu yazımdan dolayı hedef gösterilmiş durumdayım. Bu durum, bu blogun tarihinde bir ilk olduğu gibi, yakında 25 yılını tamamlayarak 26'ya girecek olan ömrümde ilk kez karşılaştığım bir durum-komedisi. Eğer sadece o sayfayı değil, ana sayfayı da okumaya teşrif ederse bu arkadaşlar, bir yay burcu kızı tarafından reddedilen ahmağın yine bir yay burcu kızı olduğunu, aslında bir yay burcu tarafından terkedilen bir ahmak diye birşey olmadığını, yazının zaten bir yay burcu kızı tarafından yazıldığını ve yazarın tamamen kendi huzursuzlukları, dengesizlikleri, çelişkileri, akılsızlıkları, sakarlıkları, serseriliği, bunaklığı, yalnızlığı, iyimserliği ve kendine özgülüğü ile gırgır geçmeyi amaçladığını anlayabilirler. Ayrıca yazıyı yazan bu yay kızının bu mesaja gülmekten kırıldığını, çünkü aklına az önce kıçını yaya yaya izlediği Mummy: The Dragon Emperor filminde binlerce yıl sonra uyanan zombi askerler gibi "yay, yay, yay, yay! yürüyün burçdaşlar!" diye bağırarak üzerine yürüyen Sagittarius Amazonları'nı gözünün önüne getirdiğini görebilirler. Mazur görsünler, çünkü bu yay kızının hayalgücü geniştir.
Şimdi biraz Kim Ki Duk filmi seyretme zamanı. Bugün fazla güldüm, biraz içimi kanırtmam, günü dramatik, trajik, biraz sarkastik ve çokça fantastik noktalamam lazım. Fazla ironi beni tuhaflaştırıyor.
Bugün ayrıca bu yazımdan dolayı hedef gösterilmiş durumdayım. Bu durum, bu blogun tarihinde bir ilk olduğu gibi, yakında 25 yılını tamamlayarak 26'ya girecek olan ömrümde ilk kez karşılaştığım bir durum-komedisi. Eğer sadece o sayfayı değil, ana sayfayı da okumaya teşrif ederse bu arkadaşlar, bir yay burcu kızı tarafından reddedilen ahmağın yine bir yay burcu kızı olduğunu, aslında bir yay burcu tarafından terkedilen bir ahmak diye birşey olmadığını, yazının zaten bir yay burcu kızı tarafından yazıldığını ve yazarın tamamen kendi huzursuzlukları, dengesizlikleri, çelişkileri, akılsızlıkları, sakarlıkları, serseriliği, bunaklığı, yalnızlığı, iyimserliği ve kendine özgülüğü ile gırgır geçmeyi amaçladığını anlayabilirler. Ayrıca yazıyı yazan bu yay kızının bu mesaja gülmekten kırıldığını, çünkü aklına az önce kıçını yaya yaya izlediği Mummy: The Dragon Emperor filminde binlerce yıl sonra uyanan zombi askerler gibi "yay, yay, yay, yay! yürüyün burçdaşlar!" diye bağırarak üzerine yürüyen Sagittarius Amazonları'nı gözünün önüne getirdiğini görebilirler. Mazur görsünler, çünkü bu yay kızının hayalgücü geniştir.
Şimdi biraz Kim Ki Duk filmi seyretme zamanı. Bugün fazla güldüm, biraz içimi kanırtmam, günü dramatik, trajik, biraz sarkastik ve çokça fantastik noktalamam lazım. Fazla ironi beni tuhaflaştırıyor.
İsviçre’de düzenlenen "Culturescapes-Türkei" festivali kapsamında gösterilecek olan film, Kültür ve Turizm Bakanlığı’ndan üst düzey bir bürokratın “filmi gösterimden kaldırmazsanız, 400 bin euro’yu rüyanızda görürsünüz!” tehdidi ile festival programından çıkartılmış. Sebep ise, filmde Türk bir genç kadının Kuzey Irak’lı bir Kürt adama aşık olması. Gözden kaçan bu uygunsuz(!) aşk öyküsü Bakanlık bürokratlarının sonradan aklını başına getirmiş ve “ya film, ya para” diye son derece ucuz ve gülünç bir sansüre imza atmışlar. Festival yönetimi de "boynumuz kıldan ince, parayı veren düdüğü çalar!" diyerek istemeye istemeye uymuş.
Öyle bir dünya ki yaratmaya çalıştıkları, TV kanallarından gazetelere kadar aslında varolmayan bir ülkede yaşadığımıza inandırmaya çalışıyorlar hepimizi. O ülkede yoksul insanların mücadelesi gözlerden uzak tutuluyor. Küçük kadınlara tecavüzcüleri ile mutlu yuvalar kuruluyor. Patlayan bombalar, uçan kelleler, hapiste işkence görenler için "birkaç münferit olay olmuş olabilir, huzurunuzu bozmayın." deniliyor. Penceremizin dışındaki sesleri duymamamız, duysak da kulak asmamamız söyleniyor. Karşımıza geçip sevgi, barış, kardeşlik ve birlik mesajları veriyorlar. İstedikleri kişilere aşık olmamızı, okumamızı istediklerini okumamızı, izlememizi istediklerini izlememizi yoksa çarkımıza okuyacaklarını her fırsatta hissettiriyorlar. “Animal Farm” da Napolyon’un küçük domuz askeri olmak istemeyenler ise bilgiye arka kapılardan, gizli tünellerden ulaştıkça ya da bütün bu haksızlıklara biraz olsun sesini yükseltme olanağı buldukça saçma sapan bir mutluluğa kapılıyor. (adına umut deniyor bunun, sivil başkaldırı, inisiyatif ya da idealizm.) Ama herkes biliyor, isteseler öyle karanlıklar içerisinde bırakırlar ki hepimizi, elimiz kolumuzu öyle bağlarlar ve çok zıvıtırsak öyle bir başımızı ezerler ki…
Kimsenin içi rahat değil. Bugün bir sinema filmi veya bir internet sansürü , o da yoksa haber kısıtlaması, yarın...
Yarın?
İsviçre’de düzenlenen "Culturescapes-Türkei" festivali kapsamında gösterilecek olan film, Kültür ve Turizm Bakanlığı’ndan üst düzey bir bürokratın “filmi gösterimden kaldırmazsanız, 400 bin euro’yu rüyanızda görürsünüz!” tehdidi ile festival programından çıkartılmış. Sebep ise, filmde Türk bir genç kadının Kuzey Irak’lı bir Kürt adama aşık olması. Gözden kaçan bu uygunsuz(!) aşk öyküsü Bakanlık bürokratlarının sonradan aklını başına getirmiş ve “ya film, ya para” diye son derece ucuz ve gülünç bir sansüre imza atmışlar. Festival yönetimi de "boynumuz kıldan ince, parayı veren düdüğü çalar!" diyerek istemeye istemeye uymuş.
Öyle bir dünya ki yaratmaya çalıştıkları, TV kanallarından gazetelere kadar aslında varolmayan bir ülkede yaşadığımıza inandırmaya çalışıyorlar hepimizi. O ülkede yoksul insanların mücadelesi gözlerden uzak tutuluyor. Küçük kadınlara tecavüzcüleri ile mutlu yuvalar kuruluyor. Patlayan bombalar, uçan kelleler, hapiste işkence görenler için "birkaç münferit olay olmuş olabilir, huzurunuzu bozmayın." deniliyor. Penceremizin dışındaki sesleri duymamamız, duysak da kulak asmamamız söyleniyor. Karşımıza geçip sevgi, barış, kardeşlik ve birlik mesajları veriyorlar. İstedikleri kişilere aşık olmamızı, okumamızı istediklerini okumamızı, izlememizi istediklerini izlememizi yoksa çarkımıza okuyacaklarını her fırsatta hissettiriyorlar. “Animal Farm” da Napolyon’un küçük domuz askeri olmak istemeyenler ise bilgiye arka kapılardan, gizli tünellerden ulaştıkça ya da bütün bu haksızlıklara biraz olsun sesini yükseltme olanağı buldukça saçma sapan bir mutluluğa kapılıyor. (adına umut deniyor bunun, sivil başkaldırı, inisiyatif ya da idealizm.) Ama herkes biliyor, isteseler öyle karanlıklar içerisinde bırakırlar ki hepimizi, elimiz kolumuzu öyle bağlarlar ve çok zıvıtırsak öyle bir başımızı ezerler ki…
Kimsenin içi rahat değil. Bugün bir sinema filmi veya bir internet sansürü , o da yoksa haber kısıtlaması, yarın...
Yarın?
İsviçre’de düzenlenen "Culturescapes-Türkei" festivali kapsamında gösterilecek olan film, Kültür ve Turizm Bakanlığı’ndan üst düzey bir bürokratın “filmi gösterimden kaldırmazsanız, 400 bin euro’yu rüyanızda görürsünüz!” tehdidi ile festival programından çıkartılmış. Sebep ise, filmde Türk bir genç kadının Kuzey Irak’lı bir Kürt adama aşık olması. Gözden kaçan bu uygunsuz(!) aşk öyküsü Bakanlık bürokratlarının sonradan aklını başına getirmiş ve “ya film, ya para” diye son derece ucuz ve gülünç bir sansüre imza atmışlar. Festival yönetimi de "boynumuz kıldan ince, parayı veren düdüğü çalar!" diyerek istemeye istemeye uymuş.
Öyle bir dünya ki yaratmaya çalıştıkları, TV kanallarından gazetelere kadar aslında varolmayan bir ülkede yaşadığımıza inandırmaya çalışıyorlar hepimizi. O ülkede yoksul insanların mücadelesi gözlerden uzak tutuluyor. Küçük kadınlara tecavüzcüleri ile mutlu yuvalar kuruluyor. Patlayan bombalar, uçan kelleler, hapiste işkence görenler için "birkaç münferit olay olmuş olabilir, huzurunuzu bozmayın." deniliyor. Penceremizin dışındaki sesleri duymamamız, duysak da kulak asmamamız söyleniyor. Karşımıza geçip sevgi, barış, kardeşlik ve birlik mesajları veriyorlar. İstedikleri kişilere aşık olmamızı, okumamızı istediklerini okumamızı, izlememizi istediklerini izlememizi yoksa çarkımıza okuyacaklarını her fırsatta hissettiriyorlar. “Animal Farm” da Napolyon’un küçük domuz askeri olmak istemeyenler ise bilgiye arka kapılardan, gizli tünellerden ulaştıkça ya da bütün bu haksızlıklara biraz olsun sesini yükseltme olanağı buldukça saçma sapan bir mutluluğa kapılıyor. (adına umut deniyor bunun, sivil başkaldırı, inisiyatif ya da idealizm.) Ama herkes biliyor, isteseler öyle karanlıklar içerisinde bırakırlar ki hepimizi, elimiz kolumuzu öyle bağlarlar ve çok zıvıtırsak öyle bir başımızı ezerler ki…
Kimsenin içi rahat değil. Bugün bir sinema filmi veya bir internet sansürü , o da yoksa haber kısıtlaması, yarın...
Yarın?
Cumhuriyetin 85. yılı. Kanalın biri dansöz oynatarak Cumhuriyet Bayramı’nı kutlarken, bir başkası Tuğba Ekinci’nin Kondom şarkısına bayrak sallatıyor.
Yapış yapış bir vıcıklık, kaskatı bir çamur zift gibi kaplıyor günü.
Gazetelere gömülüyorum.
Adli Tıp, 14 yaşındaki kızı annesinin de icazetiyle okşayıp öpen Üzmez’i tutuksuz yargılanmak üzere serbest bıraktıracak bir rapor hazırlıyor. Gerekçe, Üzmez ile çocuk kapatmasının arasındaki ilişkinin alan razı satan razı tabir edilen cinsten olması ve çocuk kapatmanın psikojojisinin aslında sanıldığı kadar vahim bulunmaması. Durum böyleyken, kendi bedeninin hakkını koruma gibi bir derdi olmayanların, çocuğunu becerenlerden aldığı 3-5 kuruşla, kıçı kırık dört duvarla sesini kesip oturan ana-babaların hakkını Türk Hukuku koruyacak değil. Üzmez paşa paşa salınıyor. 2 gündür TV'den TV'ye koşup adetten kesilenlerin kadın yapılabileceğini(!) buyuruyor. Davadan da beraati yakındır muhtemelen.
Bu "kadın yapma" mevzusu da ayrı bir vaka hani. Çocuklara seri tecavüzden yakalanan ve tenor olup da nasıl bu haltları karıştırabileceği üzerinde günlerce kafa yorulan vatandaş da "nasılsa kadın olacaklardı." diye buyurmuştu hatırlarsanız. "Kadın yapmak", kadının üzerine abanıp ne halt yemeğe orada olduğunu bir türlü anlamadığım lanet olası bir zarı yırtmak demek. "Kadın olmak" ise bu kokuşmuş beyinlerin arasında yapayalnız varolmaya çalışmak demek. Öyle ki kıçınıza geçirdiğiniz alelade bir kot pantolonla bile sizi örseleyip gururunuzu alaşağı ediyorlar. Tecavüz davaları kadının kot pantolon giydiği gerekçesi ile tecavüzcünün aklanmasıyla sonuçlanıyor. Bu kot pantolon denen şey, Amerika’nın şalvarı olduğu kadar, kadın kısmının da bekaret kemeri anlaşılan.
Dijitürk adlı yayın platfomu, lig maçlarının izinsiz yayınlandığı gerekesi ile ilgili siteye bir dava açıyor ve hikmetinden sual olunmaz yüce mahkeme onbinlerce websitesine altyapı sağlayan Blogger’ı 4 gün boyunca engelliyor. Ulaştırma Bakanı Yıldırım, mahkemeler bu konuda ihtisaslaşmamış olduğundan bu sorunları yaşamaktayız diye açıklama yapıyor. Yani, bilgi edinme hakkı ya da haber alma özgürlüğüne kasıt olduğu gibi savlar yalnızca devletini milletini sevmeyen bir kısım şahsın münferit ve hezeyanlı fikirleri.
Onun dışında Ergenekon, kriz, savaş…
Tuğba Ekinci haklı galiba, hepimize birer kondom ki artık üremeyelim.
Çoktan üremiş ve de üretilmiş olan biz gibiler de toplaşıp bütün bu şükela ortamda Boğaz kıyısında havai fişek gösterisi seyredip Bağımsız(!) Cumhuriyet’in 85. yılını coşku ile kutlayalım, Çankaya'da verilecek resepsiyonda kim ne renk smokin giyecek onu tartışıp duralım. Bu arada yıllar yılları kovalasın, Cumhuriyet 100 yaşına bassın ama ülke 10. Yıl Marşı'ndan bir adım daha ilerleyememiş olsun. Türkiye Cumhuriyeti ilelebet nasıl yaşar? Bu denli yıpranmış, temellerinden çürümüş ve geri kalmış bir ülke olarak mı yoksa içi boş sayılara takılıp kalarak mı?
Cumhuriyetin 85. yılı. Kanalın biri dansöz oynatarak Cumhuriyet Bayramı’nı kutlarken, bir başkası Tuğba Ekinci’nin Kondom şarkısına bayrak sallatıyor.
Yapış yapış bir vıcıklık, kaskatı bir çamur zift gibi kaplıyor günü.
Gazetelere gömülüyorum.
Adli Tıp, 14 yaşındaki kızı annesinin de icazetiyle okşayıp öpen Üzmez’i tutuksuz yargılanmak üzere serbest bıraktıracak bir rapor hazırlıyor. Gerekçe, Üzmez ile çocuk kapatmasının arasındaki ilişkinin alan razı satan razı tabir edilen cinsten olması ve çocuk kapatmanın psikojojisinin aslında sanıldığı kadar vahim bulunmaması. Durum böyleyken, kendi bedeninin hakkını koruma gibi bir derdi olmayanların, çocuğunu becerenlerden aldığı 3-5 kuruşla, kıçı kırık dört duvarla sesini kesip oturan ana-babaların hakkını Türk Hukuku koruyacak değil. Üzmez paşa paşa salınıyor. 2 gündür TV'den TV'ye koşup adetten kesilenlerin kadın yapılabileceğini(!) buyuruyor. Davadan da beraati yakındır muhtemelen.
Bu "kadın yapma" mevzusu da ayrı bir vaka hani. Çocuklara seri tecavüzden yakalanan ve tenor olup da nasıl bu haltları karıştırabileceği üzerinde günlerce kafa yorulan vatandaş da "nasılsa kadın olacaklardı." diye buyurmuştu hatırlarsanız. "Kadın yapmak", kadının üzerine abanıp ne halt yemeğe orada olduğunu bir türlü anlamadığım lanet olası bir zarı yırtmak demek. "Kadın olmak" ise bu kokuşmuş beyinlerin arasında yapayalnız varolmaya çalışmak demek. Öyle ki kıçınıza geçirdiğiniz alelade bir kot pantolonla bile sizi örseleyip gururunuzu alaşağı ediyorlar. Tecavüz davaları kadının kot pantolon giydiği gerekçesi ile tecavüzcünün aklanmasıyla sonuçlanıyor. Bu kot pantolon denen şey, Amerika’nın şalvarı olduğu kadar, kadın kısmının da bekaret kemeri anlaşılan.
Dijitürk adlı yayın platfomu, lig maçlarının izinsiz yayınlandığı gerekesi ile ilgili siteye bir dava açıyor ve hikmetinden sual olunmaz yüce mahkeme onbinlerce websitesine altyapı sağlayan Blogger’ı 4 gün boyunca engelliyor. Ulaştırma Bakanı Yıldırım, mahkemeler bu konuda ihtisaslaşmamış olduğundan bu sorunları yaşamaktayız diye açıklama yapıyor. Yani, bilgi edinme hakkı ya da haber alma özgürlüğüne kasıt olduğu gibi savlar yalnızca devletini milletini sevmeyen bir kısım şahsın münferit ve hezeyanlı fikirleri.
Onun dışında Ergenekon, kriz, savaş…
Tuğba Ekinci haklı galiba, hepimize birer kondom ki artık üremeyelim.
Çoktan üremiş ve de üretilmiş olan biz gibiler de toplaşıp bütün bu şükela ortamda Boğaz kıyısında havai fişek gösterisi seyredip Bağımsız(!) Cumhuriyet’in 85. yılını coşku ile kutlayalım, Çankaya'da verilecek resepsiyonda kim ne renk smokin giyecek onu tartışıp duralım. Bu arada yıllar yılları kovalasın, Cumhuriyet 100 yaşına bassın ama ülke 10. Yıl Marşı'ndan bir adım daha ilerleyememiş olsun. Türkiye Cumhuriyeti ilelebet nasıl yaşar? Bu denli yıpranmış, temellerinden çürümüş ve geri kalmış bir ülke olarak mı yoksa içi boş sayılara takılıp kalarak mı?